¨Een gebedsruimte!¨ Mijn voorzitter stootte de woorden uit zijn mond alsof hij zijn tanden had gezet in een bedorven vrucht. Gelijk begon ik spijt te krijgen dat ik erover begonnen was, maar ja, gevraagd is gevraagd. Wij waren in de bestuursvergadering van stadsdeel Zuid in Amsterdam gebogen over het besluit om 10 miljoen te gaan investeren in een nieuw gebouw voor de reinigingsdienst, waar al het personeel en materieel een plek zou krijgen. Het investeringsbesluit was voorzien van een programma van eisen inclusief vlekkenplan* voor het gebouw, en dat had ik met interesse gelezen. Toen ik was gestuit op de gebedsruimte die was opgenomen in de tekening vormde zich in mijn hoofd de vraag die ik aan de bestuurstafel herhaalde; ¨Een gebedsruimte in een overheidsgebouw, is dat nog wel van deze tijd?¨ Mijn voorzitter was er niet van gediend – hij heeft een hekel aan al te duidelijke manifestaties van de islam in de publieke ruimte.
De secretaris zei echter dat de gebedsruimte was bedoeld voor alle geloven. Maar ik was niet overtuigd. Zou er werkelijk een Jood, Hindoe of Christen ooit om een gebedsruimte hebben gevraagd bij de leidinggevende van de reinigingsdienst? En zou er ooit een Christen gaan bidden? Ik dacht dat Christenen die dat echt graag willen, gewoon hun gebedje opzeggen in een volle bedrijfskantine. Begrijp me goed, ik ben geen voorstander van exclusieve scheiding van kerk en staat (geloof is een strikte privé kwestie) maar van een inclusieve (geloven mag deel zijn van het maatschappelijk leven) maar de overheid moet er voor waken de indruk te wekken iets specifiek te doen voor één geloof. Zoals bijvoorbeeld een gebedsruimte inrichten die feitelijk alleen voor moslims is.
Door Egbert de Vries, lid van het landelijk partijbestuur van de PvdA en oud-stadsdeelbestuurder in Amsterdam Zuid
*Een vlekkenplan is een grove indeling van een nieuw of bestaand gebouw waarbij de functies die je in bepaalde ruimtes gaat vestigen met gekleurde vlekken zijn aangegeven.