Dilemma op dinsdag
Je gebruikt minstens 84 emoji’s in je sollicitatiebrief -OF- je draagt een motorhelm tijdens elk sollicitatiegesprek. Wie weet nog wat dit is? Ja? Natuurlijk! Een Dilemma op dinsdag. Een lichtvoetig vraagstuk waarbij de keuze altijd neerkomt op een jaar lang dezelfde onderbroek dragen, of eeuwig natte sokken. Je móet kiezen… En kiezen is makkelijk, want die sollicitatiebrief met hartjes en huilende gele stuiterballetjes hoef je natuurlijk nooit écht te schrijven.
Dinsdagdillema’s dienen om het ijs te breken tussen collega’s op het afdelingsuitje. Of om de ongemakkelijke stilte te vullen na een seksistische opmerking van oom Henk op de kringverjaardag. Niet om je hoofdbrekens te bezorgen.
Althans, dat was zo in 2016 – de hoogtijdagen van de nog steeds bestaande Facebookpagina.
Nu is het 2025 en een paar weken geleden bracht een collega het volgende dilemma te berde tijdens een afscheidsborrel. In de reeks ‘berichten uit de schuilkelder’ uit de Volkskrant had de Oekraïnse Elena ‘bekend’ dat ze haar buurvrouw had aangegeven. De buurvrouw hield haar zoon verstopt in haar flatje om zijn dienstplicht te ontlopen. De zoon van Elena vocht wél voor een vrij Oekraïne. Wat zouden jullie doen als je in de schoenen van Elena zou staan, vroeg de collega. Geef je de buurvrouw aan?
Wat een realitycheck dat dit inmiddels de dilemma’s op dinsdag zijn die op de werkvloer besproken worden. En op woensdag, en op vrijdag. Het was niet de eerste keer dat een dergelijk dubio werd aangesneden. Onlangs was het dilemma wat we zouden doen in 2060 na de klimaat-Apocalyps. De klimaatvluchtelingen (met geweld) tegenhouden bij een metershoge nog te bouwen grensmuur of de hand aan onszelf leggen? Waarbij we er gemakshalve vanuit gaan dat we niet zelf die klimaatvluchtelingen waren, op de vlucht voor de 17 meterhoge gestegen zeespiegel.
Het verbijstert me (als 35-jarige naïeve Nederlandse millennial, geboren na de val van de muur die nooit wezenlijk wereldleed ondervonden heeft) dat dit heel normale lunchonderwerpen zijn geworden. Maar met deze column wil ik meer dan een inkijk verschaffen in hoe de nieuwe wereldorde zich tot in de haarvaten van de doorgaans obligate kantoorgesprekken heeft gedrongen. Ik ondervind inmiddels namelijk dagelijks hoe het bespreken van dit soort dilemma’s in mijn directe omgeving, mijn persoonlijke ethiek scherpen. Het biedt me nieuwe perspectieven en het verbindt ons als collega’s als we in gesprek gemeenschappelijke grond vinden.
Aan de hand van de dilemma’s definiëren we waar we onze persoonlijke grens trekken. Al kost het me hoofdbrekens, ik denk inmiddels te weten dat ik de buurvrouw niet zou aangeven. Want ja, ik vind dat je je als individu niet kan onttrekken aan de collectieve plicht je land te verdedigen, maar ik kan de buurvrouw haar de liefde voor haar zoon niet verwijten. En ik kan alleen maar hopen dat ik nooit de grensmuur zal verdedigen.
Dit is dan ook een pleidooi voor de introductie van een nieuw type dilemma op dinsdag waar alle collega’s, vrienden en buren in Nederland zich aan zouden moeten wagen. Een pleidooi voor het vaker bespreken van dilemma’s binnen een wereldse context, toegesneden op het niveau dat je als individu een keuze kan maken. Want ik vrees dat de dag dat we die persoonlijke ethiek nodig hebben, sneller komt dan ons lief is.
door Anncik Hutten