Het is warm
Het is buiten bijna 40°C. Het is warmer dan ooit. Puffen en hijgen dus. Een bezoek aan een ondergrondse grot, met een temperatuur van zo’n 12°C, is daardoor extra aantrekkelijk. Na de grot bezochten we het naastliggende museum over de prehistorie. Er werd ook voorgedaan hoe er vroeger in de tijd van onze voorouders vuur werd gemaakt. De dame die alles uitlegde vroeg aan de kinderen vooraan of ze een idee hadden hoe ze in die tijd aan vuur kwamen. Het eerste antwoord was réchauffement climatique, de opwarming van de aarde. Gegrinnik klonk door de groep toeschouwers, tegelijkertijd voelde het als een pijnlijke confrontatie. De wereld staat in brand, en die kids weten het dondersgoed.
Toch zaten we daar allemaal rustig van onze welverdiende vakantie te genieten.
Eerder in de week had ik de vraag gekregen van mijn zesjarige zoon wat ‘Huttopia’ betekend. Ik stamelde wat over hutten en utopia, de wereld waarin alles goed is. We doen met zijn allen daar hard ons best voor hier. Voorafgaand aan de reis hadden we al meegekregen dat er geen wifi zou zijn, en dat er gestreefd wordt naar zo min mogelijk schermtijd. Eenmaal in het zwembad kwamen we erachter dat de meegezeulde (en veel ruimte in beslag nemende) opblaaseenhoorn niet welkom was. Prima allemaal, past ons wel. Al helemaal omdat we ons kunnen vermaken met workshops waar we van planten papier maken en… hutten bouwen in het bos.
Toch knaagt er iets. De wereld staat in brand. Op zoveel manieren. En ook de ouders weten dat dondersgoed. Mondjesmaat, want er is geen wifi en beperkt bereik, laten we de buitenwereld binnen. Voor even halen we adem in dit wereldje waar alles goed is. Opladen om straks weer door te gaan? We hoeven niet de illusie te hebben dat we van wat een dystopie in wording lijkt een utopie kunnen maken. Maar gaan we na de vakantie wel weer hard aan het werk om het allemaal net wat beter te maken dan het was?
Door Renske Aarnoudse